ΓΙΑΤΙ Η ΛΕΣΧΗ (ΞΑΝΑ)ΕΚΛΕΙΣΕ;

Ομόφωνη απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της Π.Φ.Λέσχης

Η δωρεάν σίτιση των φοιτητών του ΑΠΘ στη Λέσχη κινδυνεύει από τη βίαιη παρεμπόδιση του ελέγχου της φοιτητικής ιδιότητας των προσερχόμενων και την επιβολή της ελεύθερης σίτισης οποιουδήποτε μη φοιτητή.

Μετά από τα έκτροπα αυτής της μορφής που έγιναν χτες από μικρή ομάδα ατόμων, η Λέσχη θα παραμείνει κλειστή σήμερα 28 Ιανουαρίου ώστε να αποκατασταθεί η ομαλή λειτουργία της.

Ζητούμε τη συμπαράσταση όλων των φοιτητών του ΑΠΘ για τη διασφάλιση του νόμιμου δικαιώματος τους για τη δωρεάν σίτιση.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Λέσχης

Τα γεγονότα:

Τη Δευτέρα 27-01-2014 ο χώρος πριν τη σκάλα που οδηγεί στις διανομές φαγητού της κάτω Λέσχης είχε επανδρωθεί με τραπέζια βιδωμένα στο έδαφος και ελεγκτές που παρεμπόδιζαν την είσοδο στο εστιατόριο σε όποιον δεν είχε πάσο ή κάρτα σίτισης. Η απάντηση ήταν άμεση από μερίδα φοιτητών που συμμετέχουν στο κίνημα και τους αγώνες από το χώρο της αριστεράς, της αυτονομίας, καθώς και ανένταχτοι αγωνιστές. Τα τραπέζια ξεβιδώθηκαν και ο έλεγχος μπλοκαρίστηκε προκειμένου να επιτρέπεται η ελεύθερη πρόσβαση σε όποιον έχει ανάγκη ένα πιάτο φαΐ! Η ανταπάντηση από την πλευρά της Πρυτανείας και της ιδιωτικής εταιρείας catering, όπως διαβάζουμε και παραπάνω, ήταν επίσης άμεση! Την Τρίτη 28-01-2014 η Λέσχη μένει κλειστή εκδικητικά, τονίζοντας ότι χωρίς έλεγχο φαΐ δεν έχει!

Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά…

Ο έλεγχος στην είσοδο του εστιατορίου που θα επιτρέπει ή θα αποκλείει την πρόσβαση, είναι η φυσική συνέχεια της ιδιωτικοποίησης της λέσχης του ΑΠΘ, που το Σεπτέμβρη δόθηκε (ΚΑΙ ΑΥΤΗ) σε ιδιωτική εταιρεία catering. Η σύμβαση που υπέγραψε η εταιρεία με το πανεπιστήμιο προβλέπει τη δωρεάν σίτιση 5.464 φοιτητών ημερησίως (ΚΑΙ ΜΟΝΟ), πλαφόν που επιβάλλει το πανεπιστήμιο στην εταιρεία. Οι 5.464 δικαιούχοι δωρεάν σίτισης θα προκύπτουν μετά από αξιολόγηση βάσει εισοδηματικών κριτηρίων, οικογενειακής κατάστασης κλπ, αλλά και βάση του έτους φοίτησης που δεν μπορεί να ξεπερνάει τα ν+2 χρόνια. Αξίζει να σημειωθεί ότι συνολικά οι εγγεγραμμένοι φοιτητές στο ΑΠΘ είναι περίπου 70.000, ότι το 2009 η Λέσχη έβγαζε πάνω από 9.000 μερίδες ημερησίως, ενώ το 2012 γύρω στις 7.000.

Άρα ένα το κρατούμενο: η δωρεάν σίτιση με το νέο καθεστώς ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ του φοιτητές αλλά ΜΕΡΙΔΑ αυτών. Μια μερίδα που είναι κλειστό-ανελαστικό νούμερο (5.464), που καθορίζεται καταρχήν με βάσει το πόσα χρήματα βολεύει το πανεπιστήμιο να δίνει στην εταιρεία και όχι με το πόσοι πραγματικά έχουν ανάγκη τη δωρεάν σίτιση[1]. ΠΡΩΤΟ ΨΕΜΑ που καταρρίπτεται, λοιπόν, είναι «το παιδιά μην ανησυχείτε όλοι θα τρώτε, θέλουμε απλά να μην τρώνε στη λέσχη εξωπανεπιστημιακοί» (θα έρθουμε και σ’ αυτό αμέσως παρακάτω).

Δε μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν

Το τελευταίο διάστημα ο αυταρχικός κατήφορος της κυβέρνησης δεν έχει τελειωμό! Ανίκανη να προβάλει ένα θετικό όραμα στον ορίζοντα της κρίσης παίζει τα ρέστα της στη κατατρομοκράτιση του λαού στην ωμή καταστολή και συκοφάντηση κάθε κινητοποίησης. Προφανώς δε περιμέναμε κάτι άλλο από αυτούς, δε περιμέναμε τίποτα λιγότερο καθώς δείγματα γραφής μας έδωσαν από νωρίς! Από τους τόνους χημικών σε πορείες, από τις αύρες από την συνεχή πριμοδότηση της Χρυσής Αυγής, τη θεωρία των 2 άκρων, τις συνεχείς επιθέσεις σε κοινωνικούς χώρους και τις επιστρατεύσεις απεργών.

                Όμως  αυτό τον καιρό η κυβέρνηση μπαίνει στην ουσία του σχεδίου της, σε αυτό που περιγράφουμε τόσο καιρό. Θέτει απέναντι της μετωπικά το λαϊκό κίνημα και τις πιο ριζοσπαστικές πρακτικές του, δημιουργεί μια κατάσταση όπου προκαταβολικά όποιος σκοπεύει να αντιδράσει και να παλέψει απέναντι στις κόκκινες γραμμές που βάζει η αστική τάξη και η εξουσία της θα τίθεται παράνομος! Έτσι έγινε σε πρώτο επίπεδο με την απεργία των καθηγητών πέρσι το καλοκαίρι που επιστρατεύτηκαν πριν καν προλάβουν να αποφασίσουν απεργία! Έτσι αντιμετώπισαν και τη πορεία κόντρα στην ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ απαγορεύοντας την επειδή είχε τέτοιο σκοπό. Την επόμενη φορά που θα κάνουμε πορεία σκοπεύουμε να ενημερώσουμε τους Δένδια και σια να μας πουν άμα τους αρέσει το θέμα αλλιώς να την ακυρώσουμε!!

                Δε μας εκπλήσσουν αυτές οι κινήσεις ούτε μας τρομοκρατούν. Ίσα ίσα δείχνουν σε ποιο στρατόπεδο βρίσκεται ο φόβος. Μπροστά στη μαζική λαϊκή αγανάκτηση αυτή η κυβέρνηση θέλει να εμφανιστεί ως ο μεγάλος εγγυητής της ομαλότητας. Περνάει σε νέο επίπεδο τη θεωρία των δύο άκρων και περνάει το μήνυμα της: Η’ μνημόνιο, φόροι, χρέος και ΕΕ ή χάος, χρυσαυγίτες να μαχαιρώνουν, ο Ξηρός ελεύθερος να θερίζει και οι κομμουνιστές να σας παίρνουν τα σπίτια.  Η αλήθεια είναι όμως ότι ο αποκαλυπτικός χαρακτήρας της κρίσης δίνει τη δυνατότητα να καταλάβει ο καθένας τι συμβαίνει. Τα σπίτια τα παίρνουν οι τράπεζες, ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί το φασιστικό δεκανίκι του με κάθε τρόπο και ο εγγυητής της ομαλότητας είναι αυτός που καθημερινά καταπιέζει τα λαϊκά στρώματα και ενισχύει μια χούφτα πλουσίων.

                Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός που θέλουν να επιβάλλουν περνάει από πολλά επίπεδα και θέλει πολλαπλή απάντηση. Χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα και μεθοδευμένα η κρατική καταστολή, η εργοδοτική τρομοκρατία και η σιδερένια μπότα του συστήματος η χρυσή αυγή. Το ένα κομμάτι καλύπτει το άλλο, όπου δε φτάνει το ένα φτάνει το άλλο. Απέναντι σε αυτή τη κατάσταση μοναδική απάντηση μπορεί να είναι ένα συνολικό ριζοσπαστικό κίνημα που να αγωνίζεται για τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες τις εποχής μας.

                Τα πρόσφατα γεγονότα δείχνουν ότι όπου έχουμε σηκώσει το γάντι τους έχουμε κάνει να φάνε τα μούτρα τους. Και στο πολυτεχνείο όταν απειλούσε ο Δένδιας για αστυνομική εισβολή αν εκπέμψει η ΕΡΤ και στην απεργία των διοικητικών όταν απειλούσαν με εισβολή των ΜΑΤ αν δε λήξει. Η ανυποχώρητη στάση του φοιτητικού κινήματος και των απεργών απέδειξε πόσο κούφιες ήταν αυτές οι απειλές και έφερε σε πολύ δύσκολη θέση αυτή τη κυβέρνηση.

Η συνεχής πίεση του φοιτητικού κινήματος στα όργανα εξουσίας των πανεπιστημίων και η δυνατότητα απόσπασης κατακτήσεων έχει απασχολήσει ιδιαίτερα το υπουργείο παιδείας και τα τελευταία χρόνια δίνει μάχη για να απομακρύνει τα όργανα λήψης αποφάσεων από αυτή τη πίεση και να τα θωρακίσει. Θέλουν όργανα λίγων και αυστηρά εκλεκτών του κεφαλαίου, «φενταγίν» του αστισμού έτοιμους να εφαρμόσουν τις πιο αυταρχικές και αντιδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Σε αυτό το πλαίσιο δε χωράνε υποψηφιότητες ανθρώπων που έστω και σε ορισμένα σημεία (και με πάρα πολλές αντιφάσεις) έχουν εκφράσει αντιρρήσεις σε αυτή τη κατεύθυνση (πχ Καραμαλέγκου στη κοσμητεία της φιλοσοφικής).

Το επόμενο διάστημα το ζήτημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων θα ανοίξει σε πιο ευρεία κλίμακα. Είναι κομβικό να το αντιμετωπίσουμε σαν κεντρικό πεδίο αντιπαράθεσης  και να βάλουμε φρένο στα σχέδια τους που μας θέλουν σκυφτούς και υποταγμένους να διαχειριζόμαστε τη φτώχια και τη μιζέρια μας δίχως όνειρα και ελπίδες.

Ο καθένας χρειάζεται τον Ξηρό του;

του Παναγιώτη Μαυροειδή

Πηγή: αριστερό blog

Θα αφήσουμε σε άλλους τo θαυμασμό, τα αναθέματα, τις κατάρες και τις κοινωνιολογικές αναλύσεις του ψυγείου.

Θα ξεκινήσουμε από αυτά που επιχειρεί να εξαφανίσει η σκόνη του ξηρού ψεκασμού. Γράφαμε πριν λίγες μέρες:

‘’Το πρόβλημα της ΝΔ δεν είναι απλό. Θα ήθελε ένα χρυσαυγιτισμό χωρίς Χρυσή Αυγή. Απαγόρευση διαδηλώσεων, οι απεργίες παράνομες, ελεύθερες απολύσεις, λευκά κελιά ''υψίστης ασφαλείας'', μια ΥΕΝΕΔ με χακί, οι μετανάστες στο βυθό της θάλασσας, η ελληνική νεολαία στον αγύριστο της ξενιτιάς. Έλα όμως που  η φασιστική Χρυσή Αυγή διεκδικεί ανεξαρτησία, δικό της μαγαζί, δικά της τα κλεμμένα! Στη ΝΔ ενοχλούνται σφόδρα όχι από άποψη ουσίας, αλλά επειδή από αυτή τη μετάγγιση, κινδυνεύουν να χάσουν την κουτάλα της κυβερνητικής εξουσίας από το ΣΥΡΙΖΑ.  Θα δούμε πολλά σε αυτό το διαγωνισμό  χρυσαυγιτισμού μεταξύ ΝΔ, ΧΑ, Πολύδωρα, Νικολόπουλου και ποιος ξέρει και ποιων άλλων. Ούτε και μια προβοκάτσια ολκής με νεκρούς δεν μπορεί να αποκλείεται’’ (ΝΔ: Αχ και νάχαμε χρυσαυγιτισμό χωρίς ΧΑ!).

Όχι δε θα καυχηθούμε πως έχουμε καμία πληροφορία. Δεν είναι αυτό που λείπει για να έχει νεύρο η σκέψη και χρώμα ελπίδας  η δράση. Το ζητούμενο είναι η τόλμη να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα, χωρίς να τρομάζουμε. Το ερώτημα είναι αν θέλουμε να βλέπουμε εκείνες τις σκιές και ρυτίδες της, που αναδεικνύουν την πρόκληση του θρυμματίσματός της.

Ας μη πει κανείς ότι αυτά είναι μια συζήτηση της αριστεράς, που δεν ενδιαφέρει τον παρά έξω κόσμο. Μα πρωτίστως αφορά τον κάθε εργαζόμενο! Αυτόν που θα ήθελαν να επιχαίρει από τον καναπέ για ‘’ευγενείς ιππότες’’ που θα δρουν στο όνομά του. Τη ίδια στιγμή που θα λέει πως όλα τα άλλα ‘’είναι κοροϊδία’’.  Όταν ο ίδιος θα θεωρεί τη δική του δράση, την απεργία, τη διαδήλωση, το συλλογικό μοίρασμα της σκέψης και της πράξης, το υπερ-όπλο του μαζικού αγώνα για την ανατροπή, χωρίς νόημα.

Δε ζούμε τυχαίες στιγμές. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο φτηνό και γελοίο από το να πει κανείς πως απλά υπάρχει μια ένταση επειδή βρισκόμαστε σε διαρκή προεκλογική περίοδο. Σε συνθήκες εργατικής γενοκτονίας που έχει επιβάλλει η χούντα κυβέρνησης, κεφαλαίου και Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και απρόβλεπτου κοινωνικού κοχλασμού, το αστικό καθεστωτικό ρεύμα, δεν έχει άλλο δρόμο, παρά να πολώσει μέχρι τέλους τα πράγματα.

Ποιο μήνυμα εκπέμπουν; ‘’Είμαστε η τάξη, μέσα σε ένα γενικό κίνδυνο αταξίας. Αποτελούμε το σύστημα, ναι, το γνωστό, το δεδομένο, αυτό που έχει αρχή και τέλος και όχι μια κατάσταση αναρχίας. Είμαστε το καθεστώς όπως το ξέρουμε, με το μονοπώλιο της ένοπλης βίας στην εξουσία, της οικονομικής και πολιτικής βίας, μιας και αλλιώς θα γίνουμε Φαλούτζα. Αντιπροσωπεύουμε την ΕΕ, ναι, εκείνη την περίκλειστη κόλαση, αλλιώς έξω από αυτήν θα μας καταπιεί ο άναρχος κόσμος, οι πεινασμένοι, οι γείτονες. Είμαστε, ναι, το γνωστό, ίσως άθλιο παρόν, αλλά είμαστε η μόνη λύση απέναντι  σε ένα άγνωστο, άρα τρομακτικό και εφιαλτικό μέλλον. Και, επιτέλους, το παρακάναμε με τη δημοκρατία…’’

ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟ ΔΕΙΧΝΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ

Ήταν 8 Γενάρη του 1991 όταν ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας έπεφτε νεκρός από το δολοφονικό χτύπημα με σηδιρολοστό του μέλος της ΟΝΝΕΔ Ι. Καλαμπόκα. Όλα ξεκίνησαν το φθινόπωρο του 1990 η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τον περίφημο πολυνομοσχέδιο Κουτσογαννόπουλου για την παιδεία προωθούσε την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, την κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, την επιβολή χρονικού ορίου στα σπουδές και μια σειρά από άλλες αντιδραστικές αλλαγές, πολλές εκ των οποίων δυστυχώς έχουν γίνει πράξη στο σήμερα(κατάργηση δωρεάν διανομής συγγραμμάτων, ιδιωτικοποίηση λέσχης, κατάργηση ασύλου). Αμέσως ξέσπασαν μαθητικές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα, με χιλιάδες κατειλημμένα σχολεία που άγγιξαν το 70% του συνόλου και πορείες με πρωτοφανή συμμετοχή για την εποχή. Κι ενώ οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν και τον Γενάρη του 91 παρά την πίστη της κυβέρνησης για την παύση τους λόγω των διακοπών των Χριστουγέννων, αναλαμβάνει δράση το παρακράτος προκειμένου το κύμα των καταλήψεων να σταματήσει με "κάθε κόστος". Το βράδυ της 8ης Γενάρη λοιπόν εισβάλλουν σε κεντρικό λύκειο της Πάτρας(σημερινό λύκειο Νίκος Τεμπονέρας), ομάδες ροπαλοφόρων της ΟΝΝΕΔ με επικεφαλής τον Ι. Καλαμπόκα και ξυλοκοπούν μαθητές καθώς και γονείς και καθηγητές που υπερασπίζονταν τις καταλήψεις. Από την επίθεση αυτή ο καθηγητής Ν. Τεμπονέρας πέφτει νεκρός μετά από αλλεπάλληλα χτυπήματα με σιδερολοστό από τον Καλαμπόκα.

23 χρόνια μετά συνάδελφοι της ΔΑΠ ΝΔΦΚ τιμούν κι αγκαλιάζουν σε εκδηλώσεις στο λευκό πύργο το δολοφόνο Καλαμπόκα για να καταδικάσουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από μέλη της Χρυσής Αυγής.΄Αλλωστε δεν είναι καθόλου άγνωστες οι σχέσεις της ΔΑΠ ΝΔΦΚ με την ΟΝΝΕΔ, τη νεολαία της Ν.Δ όσο κι αν οι συνάδελφοι αρνούνται με πείσμα να παραδεχτούν. Άλλωστε όπως τότε έτσι και τώρα η ΔΑΠ ΝΔΦΚ προσπαθεί με κάθε τρόπο να εγγυηθεί την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, σαμποτάροντας, κάθε απόπειρα του φοιτητικού κινήματος να βγει στο προσκήνιο μέσω γενικών συνελεύσεων, κι αποτελώντας το μακρύ χέρι της κυβέρνησης και της τρόικα μέσα στα πανεπιστήμια.

Ωστόσο 23 χρόνια μετά ο Νίκος Τεμπονέρας ζει μέσα από τους αγώνες της νεολαίας και του εκπαιδευτικού κινήματος. Για μια παιδεία δημόσια και δωρεάν που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας κι όχι του κεφαλαίου. 23 χρόνια μετά είναι στοίχημα για μας, κουβαλώντας το ιστορικό φορτίο των αγώνων του φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος από το πολυτεχνείο μέχρι τις μάχες του 2006-2007 ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, στο δρόμο του αγώνα για ένα άλλο πανεπιστήμιο και μια άλλη κοινωνία..

«Ξέρω ποτέ δε σημαδεύουν στα πόδια, στο μυαλό είναι ο στόχος. Το νου σου ε!» Κ. Γώγου

Ούτε ευρω-εκμετάλλευση, ούτε δραχμο-εκμετάλλευση, του Νίκου Μπογιόπουλου

Ούτε ευρω-εκμετάλλευση, ούτε δραχμο-εκμετάλλευση

του Νίκου Μπογιόπουλου

Πηγή: Unfollow

Το νόμισμα, εν γένει η νομισματική πολιτική, συνιστά σημαντικό εργαλείο άσκησης οικονομικής πολιτικής. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά από τη στιγμή που, μέσω της νομισματικής πολιτικής, καθορίζονται ετούτοι ή εκείνοι οι χειρισμοί στους τομείς της προσφοράς του χρήματος, της πίστης, των επιτοκίων.

Με άλλα λόγια, όταν μιλάμε για νομισματική πολιτική, μιλάμε για τον παράγοντα που καθορίζει το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας. Από τις επενδύσεις μέχρι το επίπεδο των τιμών, από τις εισαγωγές και εξαγωγές (ειδικά σε συνθήκες δυνατότητας υποτίμησης ή ανατίμησης του νομίσματος) μέχρι τους όρους και τη δυνατότητα του εξωτερικού δανεισμού.

Όμως, το πρόβλημα στην Ελλάδα -και όχι μόνο- δεν είναι νομισματικό. Δεν είναι καν οικονομικό (και θα γίνει κατανοητό στη συνέχεια τι εννοούμε). Είναι βαθιά πολιτικό. Δεν κάνουμε την παραπάνω σημείωση για να αντιπαραθέσουμε την πολιτική με την οικονομία, αλλά για να τονίσουμε ακριβώς τη βαθιά διαλεκτική τους σύνδεση, όπως την αποδίδει με μέγιστη επιστημονική διαύγεια ο μαρξισμός: «Η πολιτική είναι συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας» έγραφε ο Λένιν. Και πρόσθετε: «Η πολιτική δεν μπορεί να μην έχει τα πρωτεία απέναντι στην οικονομία. Το να σκέπτεται κανείς διαφορετικά, θα πει ότι ξεχνάει το αλφάβητο του μαρξισμού...».